ابتدا بیایید در مورد توالت فرنگی توضیح دهیم که از کجا آمده است و چگونه استفاده می شود. در ادامه نوشته به انواع توالت فرنگی که در حال حاضر در دنیا و حتی در آسمان مثل هواپیما ها و حتی در ایستگاه های فضایی به کار می روند توضیح خواهیم داد.
توالت فرنگی قطعه ای از تجهیزات بهداشتی است که ادرار و مدفوع انسان و گاهی اوقات کاغذ توالت را برای دفع جمع آوری می کند. توالت های فلاش یا سیفون دار از آب استفاده می کنند، در حالی که توالت های خشک یا غیر سیفون از آب استفاده نمی کنند. توالت فرنگی را می توان در اروپا و آمریکای شمالی با صندلی توالت و با ملاحظات اضافی برای افراد دارای معلولیت، یا برای حالت چمباتمه زدن که بیشتر در آسیا (به توالت اسکوات مراجعه کنید) رواج دارد پیدا کرد. در مناطق شهری، توالت های فلاش معمولاً به یک سیستم فاضلاب متصل می شوند که به مخازن سپتیک در مناطق ایزوله منتهی می شود. پسماند به نام آب سیاه شناخته می شود که به فاضلاب شهری ریخته می شود.
تکنولوژی مورد استفاده برای توالت های مدرن متفاوت است. توالت ها معمولاً از سرامیک (چینی)، بتن، پلاستیک یا چوب ساخته می شوند. فنآوریهای جدیدتر توالتهای فرنگی عبارتند از: سیفون دوگانه، فلاشینگ، توالت همراه گرم کن صندلی توالت، خود تمیز شو ( یا همان بیده )، ادرار زنانه و ادرار بدون آب. ژاپن به خاطر تکنولوژی توالت هایش معروف است. توالت های هواپیما به طور ویژه برای کار در هوا طراحی شده اند. نیاز به حفظ بهداشت مقعدی پس از اجابت مزاج به طور جهانی شناخته شده است و از کاغذ توالت (اغلب توسط نگهدارنده رول توالت) که ممکن است برای پاک کردن فرج پس از ادرار نیز استفاده شود، به طور گسترده ای استفاده می شود.
در خانههای شخصی، بسته به منطقه و سبک، توالت ممکن است در همان دستشویی و حمام و دوش وجود داشته باشد. گزینه دیگر این است که یک اتاق برای حمام و یک اتاق جداگانه برای توالت و سینک شستشوی دست (اتاق توالت) وجود داشته باشد. توالتهای عمومی (دستشوییها) از یک یا چند توالت تشکیل شدهاند که برای استفاده عموم در دسترس هستند. محصولاتی مانند بلوک ادرار و بلوک توالت به حفظ بوی و تمیزی توالت کمک می کند. گاهی اوقات از روکش صندلی توالت استفاده می شود. توالت های قابل حمل م.مکن است برای تجمعات بزرگ و موقت آورده شوند.
از نظر تاریخی، بهداشت از اولین مراحل سکونت بشری یک نگرانی بوده است. با این حال، بسیاری از خانواده های فقیر در کشورهای در حال توسعه از توالت های بسیار ابتدایی و اغلب غیربهداشتی استفاده می کنند و نزدیک به یک میلیارد نفر اصلاً به توالت دسترسی ندارند. آنها مجبورند آشکارا مدفوع و ادرار کنند. در غیر این صورت آنها باید به یک “توالت پرنده” متوسل شوند: یک کیسه پلاستیکی. این مسائل میتواند منجر به شیوع بیماریهایی شود که از راه مدفوع دهانی منتقل میشوند و یا باعث انتقال بیماریهای منتقله از راه آب مانند وبا و اسهال شوند.هدف توسعه پایدار سازمان ملل متحد در این زمینه “دسترسی به بهداشت و بهداشت کافی و عادلانه برای همه و پایان دادن به اجابت مزاج باز” است.
در ادامه با انواع توالت فرنگی آشنا می شویم:
توالت هواپیما
در هواپیما ها یک اتاق برای دستشویی وجود دارد که شامل یک توالت فرنگی و یک سینک است.
استفاده دستشویی در جنگ جهانی 2 – ویکرز ولینگتون – فرماندهی بمب افکن نیروی هوایی سلطنتی، 1939-1941. CH478
یک خدمه در هواپیمای بمب افکن نیروی هوایی سلطنتی جنگ جهانی دوم ویکرز ولینگتون. ظرف سمت راست او توالت است.
یک هواپیمای اولیه مجهز به توالت، Caproni Ca.60 1921 بود، با این حال، در دومین پرواز خود سقوط کرد و هرگز سرویس ندید. هواپیمای مسافربری Handley Page H.P.42 که در سال 1928 طراحی شد، دارای توالت هایی در نزدیکی مرکز هواپیما بود.
در طول جنگ جهانی دوم، هواپیماهای کوچکتری مانند جنگندهها با وسایلی به نام «لولههای امدادی» مجهز شدند. اینها شامل یک قیف متصل به شلنگی بود که به بیرون منتهی می شد و می توانست برای ادرار استفاده شود. استفاده از این وسایل ناخوشایند بود و ممکن بود در سرمای شدید ارتفاعات یخ زده و مسدود شوند.
چنین وسایلی هنوز هم گاهی اوقات بر روی هواپیماهای نظامی مدرن و هواپیماهای کوچک و خصوصی نصب می شوند، اگرچه استفاده از آنها برای زنان دشوار است. خلبانان مرد گلایدر که پروازهای بلند پروازی طولانی را انجام می دهند ممکن است از یک کاتتر خارجی استفاده کنند که یا در کیسه جمع آوری تخلیه می شود یا به لوله ای متصل است که ادرار را به بیرون می ریزد.
راه حل دیگر برای ادرار کردن در گشتهای طولانی نظامی، بهویژه در کشتیهای گشتزنی مدرن نیروی دریایی که خلبان به صندلی خود بسته میشود، استفاده از یک کیسه زیپی حاوی اسفنج است که در پایان پرواز دور انداخته میشود.
توالت فرنگی در هواپیمای مسافربری
یک واحد توالت برای یکی از هواپیماهای مسافربری خانواده ایرباس A320، قبل از نصب (2005)
دستشویی های ارائه شده به ازای هر مسافر در هواپیما به طور قابل توجهی از خطوط هوایی به خطوط هوایی و هواپیمایی به هواپیما دیگر متفاوت است. در هواپیماهای آمریکای شمالی، از جمله شرکتهای هواپیمایی ارزان قیمت، چارتر و خدمات برنامهریزی شده، حداقل نسبت سرویسهای بهداشتی به مسافران تقریباً یک دستشویی برای هر 50 مسافر است. با این حال، در کابینهای ممتاز و کابینهای تجاری، مسافران ممکن است به چندین دستشویی که عمدتاً برای استفاده آنها رزرو شده است، دسترسی داشته باشند. این نسبت دستشویی ها به مسافران به طور قابل توجهی متفاوت است، بسته به اینکه کدام خط هوایی مورد استفاده قرار می دهید. برخی از پرواز های درجه یک به ازای هر 12 مسافر یک دستشویی دارند.
هواپیماهای مسافربری کوچکتر و هواپیماهای منطقه ای که برای پروازهای کوتاه مدت طراحی شده اند ممکن است مجهز به دستشویی نباشند. اخیراً، بسیاری از خطوط هوایی منطقهای در آمریکای شمالی روند حذف مجدد مخازن آب حوضچههای شستشوی دستی را در دستشویی به منظور کاهش وزن، مصرف سوخت و هزینههای خدمات آغاز کردهاند.
اما در دستشویی هواپیما چه وسایل و تجهیزاتی وجود دارد؟
سینک دستشویی
زیرسیگاری (حتی در خطوط هوایی که سیگار کشیدن را ممنوع کرده اند، به عنوان مکانی امن برای دور انداختن ته سیگار در صورتی که مسافر سیگاری روشن کند!)
توالت بدون آب (فشار خلاء) با فلاش دکمه ای تعبیه شده است
دکمه تماس – برای کمک
پریز برق ریش تراش
سطل زباله – درب کوچک فشاری برای جلوگیری از استفاده از توالت برای دفع مواد زائد غیرانسانی
میله های کمک رسان برای کمک به مسافران مسن یا ناتوان برای حفظ تعادل و بلند شدن از توالت
شیر آب و سینک شستشوی دستی (با شیر یا دکمه فشاری برای پخش آب)
آینه
دستمال توالت
دستگاه پخش صابون
دستگاه دستمال توالت
دستگاه لیوان کاغذی
نشانگر روی در که روشن می شود و نشان می دهد دستشویی اشغال شده یا خالی است
توالتهایی که بهطور ویژه برای افراد دارای معلولیت جسمی طراحی شدهاند. افرادی که تحرک کمتری دارند، مانند کسانی که پاهای ضعیفی دارند. طراحی این کاسه توالت ها به شکلی است که کاسه توالت با ارتفاع بالاتر نشستن را برای آنها آسان تر می کند. اقدامات دیگری که می توان برای افزودن دسترسی به توالت انجام داد شامل فراهم کردن فضای بیشتر، اضافه کردن میله های دستگیره برای سهولت انتقال وزن از صندلی توالت، و در صورت لزوم فراهم کردن فضای اضافی برای یک مراقب است. در ایران هم از صندلی توالت که نوعی توالت فرنگی پرتابل است استفاده می شود که بیشتر از جنس پلاستیک است و بر روی توالت های زمینی قرار می گیرد و به عنوان صندلی آسان نشین نیز معروف است.
از جمله اقداماتی که برای افراد سالمند برای استفاده از توالت انجام شده است می توان به قانونی که از سمت وزارت دادگستری ایالات متحده مقررات در 15 سپتامبر 2010 منتشر کرد، اشاره نمود. این مقررات استانداردهای دسترسی قابل اجرا و اصلاح شده را به نام استانداردهای ADA برای تأسیسات دولتی و محلی در نظر گرفته است که طی آن اقامتگاه های عمومی و تسهیلات تجاری موظف اند از آن پیروی کنند تا افراد دارای معلولیت و افراد مسن به راحتی از آن استفاده کنند. طبق ADA ارتفاع کاسه توالت باید حداقل 17 اینچ (430 میلی متر) از سطح زمین باشد. کنترلهای فلاش باید به صورت دستی یا خودکار توالت نصب شوند و به راحتی قابل دسترسی باشند.
تاثیر این قبلی استاندارد ها به عنوان بخشی از گرایش به طراحی جهانی تبدیل شده اند، در ادامه توصیههایی که در توالتهای عمومی رایج شده اند را با هم می خوانیم:
یک توالت با ارتفاع مناسب ویلچر، برای کمک به کاربر در داخل و خارج شدن از توالت، با دستگیره های کمکی
سیم کش اضطراری حمام، به شکل طناب قرمزی که به زمین می رسد، متصل به زنگ و چراغ قرمز چشمک زن
سینک و دست خشک کن با ارتفاع صندلی چرخدار
درب به عرض ویلچر
گزینه های اضافی برای ارتقاء توالت، توالت های گودالی است که صندلی متحرک توالت فرنگی را به آن اضافه می کنند.
مقایسه ارتفاع استاندارد و ارتفاع مناسب برای افراد سالمند در توالت فرنگی
هدف اصلی توالت فرنگی بلند، کمک به راحت تر ایستادن و نشستن است. طراحان، معماران ساختمان های مسکونی و تجاری و سازندگان توالت ها شروع به درک اهمیت توالت با ارتفاع مناسب کرده اند.
توالت کمپوست نوعی توالت خشک است که فضولات انسانی را با یک فرآیند بیولوژیکی به کمپوست تصفیه می کند. این فرآیند منجر به تجزیه مواد آلی می شود و فضولات انسانی را تحت شرایط هوازی کنترل شده به کمپوست تبدیل می کنند. بیشتر توالتهای کمپوست از آب برای شستشو استفاده نمیکنند و به همین دلیل «توالت خشک» هم نامیده میشوند.
در بسیاری از طرح های توالت های کمپوست، پس از هر بار استفاده، یک افزودنی کربن مانند خاک اره، نارگیل یا پیت ماس اضافه می شود. این عمل باعث ایجاد حفرههای هوا در فضولات انسانی برای ترویج تجزیه هوازی میشود. این همچنین نسبت کربن به نیتروژن را بهبود می بخشد و بوی بالقوه را کاهش می دهد. اکثر سیستم های توالت های کمپوست به کمپوست مزوفیلیک متکی هستند. محصول نهایی همچنین می تواند به یک سیستم ثانویه منتقل شود.
توالتهای کمپوست، همراه با مرحله کمپوست ثانویه، محصول نهایی هوموس مانندی تولید میکنند که اگر مقررات محلی این اجازه را بدهد، میتوان از آن برای غنیسازی خاک استفاده کرد. برخی از توالت های کمپوست دارای سیستم انحراف ادرار در کاسه توالت هستند تا ادرار را جداگانه جمع آوری کرده و رطوبت اضافی را کنترل کند.
توالت های کمپوست بر خلاف توالت های فلاش نیازی به اتصال به سپتیک تانک یا سیستم های فاضلاب ندارند. کاربردهای متداول شامل پارک های ملی، کلبه های تعطیلات دورافتاده، استراحتگاه های بوم گردی، خانه های خارج از شبکه و مناطق روستایی در کشورهای در حال توسعه است.
توالت فرنگی با سیستم دو فلاشه
توالت دو فلاش نوعی توالت فلاش است که از دو دکمه یا مکانیزم دسته برای شستشوی مقادیر مختلف آب استفاده می کند. مقدار کمتری از آب برای شستشوی مواد زائد مایع و مقدار بیشتری آب برای شستشوی زباله های جامد طراحی شده است.
این سیستم توسط سازنده محصولات بهداشتی ژاپنی TOTO در سال 1960 بوجود آمد. این دستگاه مجهز به دو اهرم و شستشوی دستی داخلی بود و همچنین انقلابی بود که از آب موجود در دستشویی برای شستشو استفاده می کرد. با این حال، در خارج و یا حتی در داخل ژاپن به خوبی شناخته شده نبود. در سال 1976، ویکتور پاپانک، طراح صنعتی آمریکایی، سیستم فلاش دوگانه را در کتاب خود طراحی برای دنیای واقعی پیشنهاد کرد.
توالت دوشاخه تقریباً به طور جهانی در استرالیا، نیوزلند، سنگاپور و اسرائیل پذیرفته شده است و استفاده از آن در ساختمانهای جدید اغلب توسط قوانین در آن کشورها الزامی است. مکانیزم پیچیده تر دو فلاش گران تر از بسیاری از انواع دیگر توالت های کم فلاش است.
سیستم فلاشینگ دو منظوره
از آنجایی که توالت فلاشینگ سنتی استرالیایی ساخته شده است، توالت دوگانه فلاش دکمه ای با توالت های سیفون دار تفاوت دارد زیرا برای حذف زباله ها از توالت بر نیروی جاذبه متکی است. علاوه بر ویژگی فلاش دوگانه، عدم سیفون نیز به این معنی است که توالت برای کار به آب کمتری نیاز دارد. عدم استفاده از سیفون به این معنی است که خط آب به طور قابل توجهی کمتر از توالت های سیفون دار است. توالت دارای دو دکمه بر روی مخزن است نه یک فلاش. یک دکمه 3 لیتر و دیگری 6 لیتر می دهد. مقدار کمتر برای شستشوی زباله های مایع و مقدار بزرگتر برای شستشوی زباله های جامد طراحی شده است. همچنین از یک دام بزرگتر 10 سانتی متری در کاسه استفاده می کند که به آب اجازه می دهد سریعتر خارج شود و کاسه را به طور موثر پاک کند.
توالت الکتریکی
توالت الکترونیکی یا توالت الکتریکی نوعی توالت عمومی است که معمولا توالت های مستقل، خود تمیز شونده، تک جنسیتی، کاربرپسند، بدون سرنشین، خودکار و کنترل از راه دور هستند که در مکان های عمومی نصب می شوند و در مکان های عمومی برای تمیز نگه داشتن شهر و جلوگیری از کثیف شدن معابر قرار می گیرند.
توالت عمومی اتوماتیک در معابر عمومی هند قرار گرفته
